Gdzieś pomiędzy

Otulona cichym szeptem pozwalam temu trwać. Wszystko, co mam i wszystko, czego potrzebuję zamyka się w tej chwili. Niczego poza nią nie chcę. A jeśli zapragnę czegoś więcej znajdę na to miejsce.

Świat rysuje się przed moimi oczami, układa się w formy, wypełnia kolorami. Otoczona dźwiękami kołyszących się drzew, czuję podmuch chłodnego powietrza, które przez uchylone okno się wdziera. Widzę jak liście odgrywają swe role, tańczą na wietrze, pozwalając się ponieść. Trwam zamyślona. Przez małą szybę wpatrzona, w ten niczym nieskrępowany żywy obraz. I choć jestem po drugiej stronie okna, to czuję się w niewidzialny sposób z nim połączona - jakbym była częścią tego, co przede mną.

Jeśli mogę stanowić jego część i jest on moim odbiciem, to nasuwami mi się pytanie, jaki świat chcę widzieć?

I jak nazwać tę niewidzialną więź, która łączy i chroni wszystko w moim zasięgu...