Wyjątkowo teraz

W ten weekend wydarzyło się coś jeszcze... sytuacja, która ponownie podważyła mój światopogląd. Budowałam go od dłuższego czasu, a wystarczył dzień by to zrujnować. Gdy myślę, jak dużo czasu i wysiłku kosztuje praca nad sobą to mam ochotę się poddać. Jednak po chwili wiem, że tak tylko mówię. Przecież nie jestem z tych, co wymiękają. Nie taką siebie stworzyłam oczami wyobraźni. Więc dlaczego tak trudno trwać przy swoim? Jak dopingować się ciągle i bez końca?

Nieprzerwanie chorujemy na brak cierpliwości. Bez efektu nie czujemy się dostatecznie zmotywowani, chciani, lubiani...

Tyle wątpliwych pytań bez jednoznacznej odpowiedzi...

PS. W klimacie podrzucam film Zakochany bez pamięci.