PAN DOSKONAŁY – CZYLI UWAGA! MEGALOMAN NA HORYZONCIE.

Megaloman nie cierpi – cierpią ludzie wokół

Czuć się lepszym, bardziej zdolnym, pewniejszym, bardziej atrakcyjnym – jest przyjemnie. Dlatego bycie megalomanem zapewnia nieustanne dobre samopoczucie. Nawet gdy ktoś megalomana zdenerwuje, gdy będzie miał do niego pretensje (choćby i słuszne), to megaloman pozbędzie się hamulców i da wściekły upust swojemu niezadowoleniu (np. „Wsadź sobie gdzieś te swoje argumenty!”) i jeszcze będzie zadowolony z własnej ekspresji („Ale mu dogadałem”) i.. znów będzie czuł, że jest górą.

Granica

Poczucie bycia lepszym wciąga, uzależnia, upaja. Potrzebny jest tutaj zdrowy wstyd, zapewniający granicę. Megaloman mając ochotę na słuchanie głośnej muzyki w pracy, ustawi radio na wybraną stację i podkręci głośnik, nie zwracając uwagi na to, że pozostali pracownicy mogą nie mieć ochoty tego słuchać, bądź – muzyka przeszkadza im w pracy. Megaloman jest tego nieświadomy. Zdrowy wstyd powstrzymuje nas przed tego rodzaju zachowaniami, uruchamia empatię i zdolność przewidywania konsekwencji.

Megalomania – droga do kłopotów

Pogarda dla innych jaką przejawiają megalomani jest niebezpieczna. Zwykle swoim zachowaniem megalomani potrafią sobie narobić kłopotów i zniechęcić do siebie otoczenie. Mąż, który zdradza przez wiele lat żonę z przypadkowymi kobietami nie myśli o tym, że może zarazić chorobą, i siebie, i żonę. Jego to nie dotyczy, bo on jest lepszy. Refleksja przychodzi dopiero wtedy, gdy na skutek zakażenia żona staje się bezpłodna, a jego życie staje się kompletną ruiną.

Związek z megalomanem, nawet bez tego rodzaju tragicznych sytuacji, jest trudny dla drugiej osoby. Nie ma mowy tutaj o prawdziwej bliskości i wsparciu dwojga ludzi. Osoby z megalomianią nie przychodzą też same na terapie – zwykle są przyciągane przez wykończonego zachowaniem megalomana partnera (czy partnerki). Dlatego lepiej nie wchodzić w związek z taką osobą, gdyż zawsze niesie on ze sobą cierpienie drugiej strony. A stąd daleko do szczęścia we dwoje.