Czy taka wypowiedzieć wystarczy?

Gdy przebywam z ludźmi lubię ich obserwować. Nie mówię o oceniającym gapieniu się na człowieka. Chodzi o spoglądanie na gesty. Jak zachowują się, gdy ktoś im odmawia. Gdy odbierają telefon. Gdy sądzą, że nikt nie patrzy. Gdy są sami. Gdy myślą. Gdy słuchają. Gdy widzą coś czego nie lubią. Gdy udają, że na czymś im zależy. Gdy oszukują. Gdy ktoś wpycha się do kolejki. Gdy upada im telefon. Gdy dziecko płacze. To wszystko są cenne informacje. Pokazują prawdę, która krzyczy w każdym geście.

Emocje wpisane w podświadomość szukają ujścia. Są odbiciem najgłębszych myśli. Trzeba pojąć, że JA jest głośniejsze niż słowa. Ukrywanie się pod maską uśmiechu i życzliwości nie wystarczy. Nic tego nie uciszy. Nie ważne jak bardzo dobrze grasz, prawdziwe oblicze odsłania się na każdym kroku. I robi to automatycznie, bo tego jest nauczone.

Najdziwniejsze jest to, że przyciągasz ludzi zgodnie z tym kim jesteś, gdy nikt nie słyszy, a nie tym kim myślisz, że jesteś. Możesz być miły dla Klienta, ale gdy odkładasz słuchawkę... to wiesz tylko Ty.

PS. Na Netflix pojawił się film "Gdy sen nie nadchodzi". Obejrzałam, ale pamiętam tylko początek i kilka ostatnich minut. Czy taka wypowiedzieć wystarczy?