Mur Zdrajca Ludzkości – Rozdział 26

"Bez jakiejkolwiek odpowiedzi, jednym ruchem poderżnęła mu gardło i nie oglądając się, ruszyła w kierunku jedynego, prowizorycznego budynku. Jeńcy byli zbędni, wszyscy musieli zginąć. Ziemia trzeszczała pod jej butami, gdy zbliżała się do baraku, skąd dochodziły śpiewy i pijackie krzyki. Irytowało ją to, że pomimo krzyków zarzynanych żołnierzy żaden z ich oficerów nawet nie wyszedł zobaczyć, co się dzieje. Dla atakujących ułatwiało to mordowanie nieprzyjaciela, ale jednak niesmak pozostawał. Zabicie słabych nie przynosiło honoru, czy zasług, o radości z walki też nie można było mówić..."