Być albo nie być

Czasami myślę, że nie pasuję do tego świata, tych ludzi. Co zabawniejsze mam dziwne wrażenie, że wypracowałam dobry nawyk, ale w totalnie złym kierunku. Widzę, jak codzienność wystawia mnie na próbę. Ewidentnie nie ma w planie dłużej rozpieszczać mojej wyobraźni. Wręcz odwrotnie - zawodzi moje nastawienie. Przez to coraz mniej tęsknie za ludźmi i ich stosunkiem do życia.
Za każdym razem załamuję ręce. Jak żyć? A może, jak unikać głupich ludzi? Czy istnieje sposób na wszystko?
Wiem, że nikt nie jest idealny. Popełniamy mnóstwo błędów - często niedorzecznych. Uchodzimy przez to za hipokrytów. Jednak przez małe/wielkie EGO większość z nas zaprzeczy. Dlatego też błądzimy. Akcentujemy jedynie własne przekonania, uznając je za obiektywnie - gdy naprawdę są fest subiektywne i mało praktyczne.
Tak więc, aby do reszty nie zwariować i oszczędzić energię, podejmuję dożywotnie wyzwanie. Zamierzam codziennie, krok po kroku mniej przejmować się skutkami ubocznymi życia. Nie rozdrabniać stwierdzeń, gorzkich żalów czy agresji. Jest jak jest i ja tego nie zmienię - taki to challange bez pretensji.