W poszukiwaniu straconego czasu

Strach jest nieodzowną częścią ludzkiego doświadczenia. Tak jak smutek, jest ważny – coś nam mówi. Nie twierdzę więc, że pozbyłam się go na dobre. Po prostu nauczyłam się podejmować z nim dialog. Gdy Intruz wrzeszczy: BOJĘ SIĘ!, ja pytam go: czego?
A potem mierzę się ze swoim strachem. Podobnie jak smutek, rozkładam go na czynniki pierwsze, a potem sprawdzam, czy nie jest przypadkiem bezpodstawny. Zwykle jest.