Czemu wolimy PATO-INFLUENCERÓW?

Czasami się głęboko zastanawiam co z dwoja złego jest lepsze: "Mainstream'owy Instagram czy Pato-Influencing"?

Świat marketingu zdaje się przesycać już opiniami, które zawsze są pozytywne, a blogerów nie stać choćby na krztę refleksji i krytykii. Co to mądrzejsze osoby zdają sobie powoli sprawę z ilości wyretuszowanych i przefiltrowanych zdjęć, po czym szuka więcej.

Zawsze było tak, że jak coś jest kontrowersyjne to szybko idzie dalej...

Zasłyszane od koleżanki "klikanie się kontentu" oznacza po prostu pójście w viral, czyli wirusowe rozprzestrzenianie się.

Czasami zastanawiam się czy bycie pato i imprezowanie jest "pato". Z mojej praktyki wynika, że warszawskie blogerki to takie same chlejuski i podćpiewajki, jak Ci "ciemniejsi". 

OCZYWIŚCIE NIE GENERALIZUJĄC. Mówię tutaj bardziej o odsetku takich zachowań, które wskazują na pewnego rodzaju demoralizację swojego własnego życia, ale prowardzi to do ciekawej konkluzji. Nie wiem czy zauważliście, ale ta "patologia" po prostu z niczym się nie kryje przed obserwatorami. Momentami jest to aż wzruszające, jak bardzo Ci ludzie mają gdzieś swoich obserwatorów i nie silą się na fałszywe uśmiechy.

Mi to trochę imponuje, jak dziewczyny mówią otwarcie, że mają swoje potrzeby seksualne czy boli je po prostu brzuch, bo mają okres.

Ciekawe jest to, jak to właśnie oni mówią o tolerancji o mowie nienawiści, a nie te cukierkowe konta.

Dochodzimy do momentu, gdzie ta "patologia" konfrontuje nas z ciałami niedoskonałymi, bez filtrów i operacji plastycznych, tony tapety i godzin na siłowni. Nie kochamy Marty Linkiewicz za wygląd czy ubrania, ale za jej charakter: przebojowość i bezpośredniość.