Edukacja domowa w Polsce

Edukacja domowa w Polsce istnieje już dawno, a z biegiem czasu zdobywa tylko popularność. Rodzice coraz częściej w trosce o swoje dzieci decydują się na taki rodzaj nauki. Dzieci nie chodzą do szkoły, a rolę nauczyciela zazwyczaj przejmują rodzice. Wbrew pozorom edukacja domowa jest dla każdego, a nie tylko dla osób niepełnosprawnych fizycznie, czy psychicznie. Rodzice wychodzą z założenia, że czas spędzany w szkole jest marnowany i dzieci nie mogą w pełni skupić się na swoich zainteresowaniach oraz podążać swoim tempem. Wiele dzieci edukowanych domowo ma większy zasób wiedzy z przerobionego materiału, niż jego rówieśnicy uczęszczający do szkoły stacjonarnej. Wiele osób nie popiera tej formy nauki, ponieważ ze względu na brak wiedzy w tym temacie sądzą, że dziecko nie chodzące do szkoły będzie izolowane od świata i innych dzieci, a to nie prawda! Oczywiście będzie, to zależeć w dużym stopniu od rodzica i ich podejścia oraz nastawienia.

Jak wygląda nauka?

Wielu rodziców nie uczy swoich pociech suchej teorii z podręcznika, a jedynie bazując na nim stara się wytłumaczyć temat w praktyce, co jak wiadomo zostanie lepiej zapamiętane. Często spotykane są także wyjazdy i kilkudniowe wycieczki, aby dziecko mogło poznawać wszystko osobiście. Czas nauki nie wygląda, tak jak w szkole, gdzie dzieci o określonej porze siadają do ławek/biurek i zaczynają przerabiać materiał. W edukacji domowej można uczyć się o dowolnej porze! Ten rodzaj edukacji sprzyja rodzinom, które uwielbiają podróżować, bo to wcale nie koliduje z nauką, a wręcz przeciwnie!

Najczęstsze pytania

1. Czy rodzic musi być z wykształcenia nauczycielem/pedagogiem?
Nie musi. Może być, ale wcale nie jest, to konieczne.

2. Jak długo dziecko może uczyć sie w domu?
Aż do matury, do której musi przystąpić.

3. Co ze świadectwami? Dostają je?
Owszem, świadectwo wystawia ocenia, do której uczeń jest zapisany, i w której pisze egzaminy. Nie są jedynie tam uwzględniane oceny z zachowania, plastyki, muzyki, w-fu.