Walentynki - historia prawdziwa

Pogańskie początki walentynek

Walentynki mają swoje głębokie korzenie (jak prawie wszystkie obchodzone przez nas święta) jeszcze w czasach pogańskich. W starożytnym Rzymie 14 lutego był wigilią Luperkaliów, czyli świąt ku czci Fauna – bożka płodności, opiekuna trzód i zbiorów. W ten dzień urządzano huczne zabawy, którym towarzyszyły liczne obrzędy. Podczas jednego z nich młodzi mężczyźni losowali panny, które były ich partnerkami na czas uroczystości. Losowanie polegało na tym, że dziewczyny wrzucały swe imiona do skrzynki, a następnie chłopcy spośród nich, z zamkniętymi oczami, wybierali sobie imię towarzyszki zabaw.

Dziewczyny oprócz imion zamieszczały też krótkie wiadomości miłosne, według dawnych przekazów. Obchody tego święta odeszłyby w zapomnienie po upadku Cesarstwa Rzymskiego, gdyby nie chrześcijaństwo, które już we wczesnym średniowieczu powoli zaczęło wypierać pogańskie zwyczaje. Ponieważ chrześcijaństwo było religią bardzo młodą, budowaną od podstaw na fundamentach pogańskich, spotkało się ono z niemałym oporem. Nowemu porządkowi niezmiernie trudno przychodziło wykorzenianie znanych i kultywowanych od setek lat tradycji i zwyczajów, dlatego też zwierzchnicy kościoła zdecydowali zrobić w przypadku tego święta to, co robili z innymi ważnymi dla lokalnych kultur świętami. Wigilii Luperkaliów nadano chrześcijańską interpretację i ustanowiono je świętem, ale nie ku czci pogańskiego bożka, lecz świętego, który według chrześcijan na to zasługiwał – Walentego. Pogańskie święto zniósł w 496 r. papież Gelazy I, zastępując je najbliższym w kalendarzu liturgicznym świętem męczennika Walentego, który jak się okazuje miał wiele wspólnego z zakochanymi.

 

Historia Walentego

"Za panowania cesarza Klaudiusza Gockiego Rzym był uwikłany w krwawe i niepopularne wojny do tego stopnia, że mężczyźni nie chcieli wstępować do wojska. Cesarz uznał, że powodem takiego postępowania była ich niechęć do opuszczania swoich narzeczonych i żon. Dlatego odwołał wszystkie planowane zaręczyny i śluby. Kapłan Walenty pomagał parom, które pobierały się potajemnie. Został jednak przyłapany i skazany na śmierć. Bito go, aż skonał, po czym odcięto mu głowę. Było to 14 lutego 269 lub 270 r. - w dniu, w którym urządzano miłosne loterie.

Zanim to nastąpiło, Walenty w więzieniu zaprzyjaźnił się z córką strażnika, która go odwiedzała i podnosiła na duchu. Aby się odwdzięczyć, zostawił jej na pożegnanie liść w formie serca, na którym napisał: "Od twojego Walentego". Nad grobem męczennika przy Via Flaminia zbudowano bazylikę, jednak papież Paschalis I (817-24) przeniósł szczątki męczennika do kościoła św. Praksedy. Z czasem postać kapłana Walentego zmieszała się z innym świętym męczennikiem noszącym to samo imię. Niektórzy badacze twierdzą nawet, że tak naprawdę chodzi o tę samą osobę. W 197 r. został on biskupem miasta Terni w Umbrii. Znany był z tego, że jako pierwszy pobłogosławił związek małżeński między poganinem i chrześcijanką. Wysyłał też do swych wiernych listy o miłości do Chrystusa. Zginął w Rzymie w 273 r., gdyż nie chciał zaprzestać nawracania pogan. Dziś to właśnie on jest bardziej znany i to do jego grobu w katedrze w Terni ściągają pielgrzymi. Na srebrnym relikwiarzu kryjącym jego szczątki znajduje się napis: "Święty Walenty, patron miłości".
Nieraz też mówi się o św. Walentym jako patronie epileptyków. Faktycznie jednak chodzi tu o trzeciego świętego noszącego to imię. Żył on w V w. w Recji (na dzisiejszym pograniczu niemiecko-austriacko-szwajcarskim) i przypisywano mu moc uzdrawiania z tej choroby."

źródło: https://www.gosc.pl/doc/1078358.Walentynki-prawdziwa-historia (znajdziecie tu też inne ciekawe historie, więc ja się nie będę rozpisywać i bezsensownie kopiować)

Walentynki w Polsce

W Polsce walentynki nie mają łatwego żywota. Święto zakochanych ma co prawda wielu zwolenników, jak wszystko co modne, jednak równie dużo osób deklaruje, że tego dnia nie robi nic specjalnego. I trzeba zauważyć, że nie są to osoby, które uchodzić mogłyby za singli. Sama jestem w związku i nie obchodzę tego święta szczególnie. Oboje z nazeczonym uważamy takie święta za materialne.
Polacy często krytykują to "święto" jako zamerykanizowany zakupowy szał, który po prostu ma podnieść sprzedaż pluszowych misiów, kwiatów czy kartek w kształcie serca z miłosnymi wyznaniami. Czyli my należymy do tej grupy raczej. Jeśli chcesz okazać swoje uczucia to nie musi to być koniecznie 14.02, 8.03, czy 10.03 bądź 30.10. Każdy dzień jest dobry na wyznanie, zabranie tej drugiej połówki na jakąś wyjątkową kolację, czy gdziekolwiek. Np. Dzień Singla (bodajże 15.02) nie jest tak "hucznie" obchodzony? My z narzeczonym raz specjalnie poszliśmy do pizzerii właśnie w Dzień Singla uczcić święto singli i moim zdaniem to bez różnicy czy byśmy poszli jakiegokolwiek innego dnia, ważne że zabieramy tą drugą osobę z poczucia potrzeby, a nie okazji. Bo przecież kochamy się cały rok, a nie tylko 14.02.  
A jakie jest Wasze zdanie? Za wszelką cenę świętujecie, czy jednak symbolicznie albo wcale? 
Są tu jacyś single? Co Wy na to? 

Swoją drogą, wiedzieliście, że to święto wywodzi się z pogaństwa?