KONSUMPCJONIZM TOWARZYSKI, czyli jak się zepsuliśmy.

Dziś nie zacznę  od owijania w bawełnę. Tego w tym tekście nie będzie. Jesteśmy źli, będziemy jeszcze gorsi. Traktujemy ludzi przedmiotowo, wybieramy, oceniamy, dodajemy do znajomych, których liczba sięga tysięcy. Jesteśmy zepsuci. Zapominamy o wspólnym dobrze, nosimy sztandary z wypisanymi hasłami, modnymi w danym momencie. PIKIETUJEMY. Potrafimy bratać się z obcokrajowcami, z kobietami, które nie zgadzają się, by decydować za nie w sprawach aborcji, ale widok osoby leżącej na przystanku bez oznak życia  czy osób biorących udział w stłuczce jedyne co w nas wywołuje, to empatię. Zatrważające ilości empatii.  Dbamy o siebie i tylko to, co jest dla nas dobre. Dbamy o tych, którzy dadzą nam coś, czego potrzebujemy. Zapominając  o ludziach, którzy dali nam wszystko, od życia zaczynając. Gdy widzę chordy nastolatków na niedzielnych zakupach, w najlepszych ciuchach- trafia mnie szlag, kiedy na kasie kasjerka nabija rachunek na 800zł, a ta „mała franca” dalej rzuca focha na matkę, której buty błagają chociaż o napastowanie nie mówiąc o wymianie na nowe- ale żeby córeczka była zadowolona, matka się żyłuje i daje jej czego chce.. Nieposzanowanie osób starszych i nieposzanowanie pieniędzy, które ciężką pracą trzeba zarobić powoduje, że jesteśmy gorsi niż zwierzęta. Nie liczy się nic. Liczą się chwilowe dyrdymały, które wydają nam się ważne. Snapik, Instuś, Fejuś- ważne by pokazać jak się żyje w krótkim filmiku.

"Mobile Lovers", Banksy

WSZYSTKO NAM SIĘ NALEŻY- jesteśmy panami swego losu i niecodziennego życia, a wiecie, jaka jest prawda? Wszyscy jesteśmy tacy sami. Dzień zaczynamy od sprawdzenia, co się stało w necie. Nikt nie zaczyna dnia od telefonu do najlepszego przyjaciela ze słowami: „ WSTAŁEM, ale mi się nic nie chce. Posłucham chyba muzyki i śmigam na siłkę.” Bo nawet najlepszego przyjaciela to nie interesuje…ale na facebooku już jakoś inaczej wygląda prawda? 

autor: Asaf Hanuka

Boimy się zaangażowania- bo jesteśmy słabi psychicznie. Oszukujemy się, że nie szukamy  partnerów, tylko przygód  seksualnych, czy chwilowych uniesień. Podświadomie potrzebujemy miłości, ale się tego boimy, bo po co odkrywać swoje własne ja? Płyniemy przez życie dryfując po powierzchni oceanu zwanego życiem, bojąc się zanurzyć  w niej chociażby koniuszki włosów.

Żyjemy w matni, otoczeni dobrami materialnymi, które jak szybko się pojawiły, tak szybko mogą zniknąć. Nie szanujemy siebie nawzajem, zachowując się jak typowi konsumpcjoniści. Wybieramy, tylko to, co jest dla nas dobre.

Staliśmy się pustymi  zarysami ludzkimi, wewnątrz nie ma nic wartościowego. Pustka i echo unoszące się poszukujące czegoś wewnątrz.  Zatarliśmy granice w tym co męskie, a co żeńskie- wszystkie cechy są teraz nijakie.

Mamy ostatnie chwile na to , by to zmienić- by na nowo stać się ludźmi, o których nas uczono. Warto mieć swoje zdanie, warto dążyć do swoich wytyczonych celów. Warto szanować ludzi, na każdym kroku im to pokazując. Warto spróbować kogoś pokochać, bo nic innego nas tak nie kształtuje. Warto wyjść ze świata internetu, by spotykać się z przyjaciółmi. Warto szanować naszych rodziców za to, co dla nas robią. Warto postarać się zrozumieć problemy biedniejszych, by odkrywać jak wygląda prawdziwe życie. Warto mówić głośno o swoich przekonaniach, szczególnie tych, które nie wynikają tylko z mody. Warto zanurzyć głowę w ocenie i zacząć żyć…. Ale tak naprawdę.

Ana