To nie tak, jak myślisz

Lubię spokój. Lubię zaplanować swój rozkład dnia. Spontaniczne akcje pasują mi w minimalnej dawce. Nie lubię przesady. Satysfakcjonuje mnie, gdy życie układa się po mojej myśli. Z doświadczonych zdarzeń wiem też, że mój plan nie zawsze jest najlepszy. Często życie pokazuje mi, że wie lepiej, co woli moje serce. Początkowo odczuwałam bunt, niezadowolenie. Z czasem jednak wyszło mi to na dobre.

I tak wczoraj podjęłam decyzję porzucenia mojego kalendarza na rzecz lampki wina, chipsów i rozmowy. W mojej głowie było kilka spraw, które wymagały dopięcia - ale jednogłośnie zdecydowałam zboczyć z wcześniej obranej trasy. Tym razem obawa, że świat się skończy, gdy nie dokończę zadań w określonym terminie, nie przetrwała.

Może tak ma być. Może trzeba robić swoje, ale zostawić uchylone drzwi okazjom, spontanicznym akcjom, niezapowiedzianym gościom, sytuacjom. Kto jest na tyle dalekowzroczny, żeby przewidzieć wszystkie biegi zdarzeń?

PS. Na pewno film "Syn ciemności" nie pozostawia złudzeń.