No i pojawił się

Zabawne jak łatwo przychodzi nam ocenianie życia innych osób. Podsumowanie czyjejś pracy jednym zdaniem. Nie dostrzegania wysiłku jaki się kryje za efektem końcowym.

Jesteśmy świetni w tworzeniu pozorów. Lubimy drążyć, szukać okazji, wejść buciorami w życie nieznajomego znajomego. Przy okazji rozliczając ich z wyborów, błędów lub nietrafionych decyzji.

Najgorzej gdy świadomie krytykujemy to, nad czym nikt nie ma kontroli. Bierzemy na celownik kolor skóry, piegi, za duży nos, krzywe nogi, blizny... Dlaczego ranimy siebie w takim płytki sposób? Czy to przez zazdrość, a może brak wyobraźni? Jak to tłumaczyć?


PS. Dziś wypada rowerowy czwartek - tak więc w stroju kolarza pokonuję skrzyżowania.