Rodzice mnie nie wspierają, przez co w siebie nie wierzę. Co robić?

Mam na imię Natalia i zdecydowałam się do Was napisać, gdyż mam pewien problem. Odkąd pamiętam nie mam wsparcia u rodziców. Przede mną wybór uczelni, kierunku studiów i miasta, w którym chce studiować. Mam już na oku kilka kierunków i uczelni, na które chcę składać papiery, ale rodzice mówią, że nie dam sobie rady, że tam studiują tylko najlepsi. Ale co to znaczy najlepsi? Przez całe liceum miałam czerwony pasek, zresztą wcześniej też. Może nie mam średniej ponad 5 i wygranych konkursów na swoim koncie, ale jestem wzorowa i myśle, że dobrze się uczę. Wybrałam sobie kierunek związany z działaniami w internecie (marketing internetowy). Ciągle słyszę – „Co Ty będziesz z tego miała, idź na jakiś porządny kierunek z przyszłością jak Twoja siostra”. Jak mam im wytłumaczyć, że właśnie to jest dla mnie przyszłość? Że w internecie jest przyszłość, a komputer nie oznacza tylko gier, ale można dzięki niemu dobrze zarabiać?

Wiem, że rodziców nie stać by opłacać mi mieszkanie w innym mieście bym mogła studiować dziennie, więc postanowiłam, że pójdę do pracy i będę studiować zaocznie lub wieczorowo. Już rozglądałam się za pracą, znalazłam nawet kilka fajnie płatnych staży. Co na to rodzice? „Jak Ty chcesz sobie poradzić pracując i studiując w obcym mieście? A co jak stracisz pracę? Zostań w rodzinnym mieście i idź na jakieś studia tutaj, a nie wymyślasz.” Wszystko w czarnych kolorach, zresztą oni zawsze tak mieli. Zawsze znaleźli minusw jakiejś sytuacji, zamiast cieszyć się życiem. Dobija mnie to powoli, czasami mam wrażenie, że mają rację i że jestem beznadziejna. Może faktycznie powinnam pójść na jakiś standardowy kierunek, a nie próbować w czymś co jest zupełnie nowe? Kocham rodziców, ale ile można.

Przykro mi, bo widzę jak rodzice mojej przyjaciółki ją wspierają i mimo, że chcieliby by została lekarzem jak oni to dają jej wolną rękę. Sama wybrała sobie studia i wiecie co? Chce zostać prawnikiem. Trzymam za nią kciuki.

Co robić? Zostać w domu czy zrobić krok do przodu i studiować to co naprawdę chcę?  Pomóżcie, dłużej tak nie wytrzymam!

Pozdrawiam,

Natalia, 19 lat.